Corro para afogar a mágoa de non te ter,
mesturada coa xente que non coñezo.

Apuro a miña vida para chegar a ningures
e logo dar a volta
e contemplar o teu sorriso no espello.

Marcho á présa, sen despedirme,
porque me saíron ás de liberdade
nesta noite de somnámbulos soños.

Bule o meu folgo
coa aventura que me agarda.
Nin o solpor fará desvanecer
a ledicia do meu voo
por leiras e prados,
por contos, risos e laios.

Corro para avanzar
entre as herbas e o millo,
nas rúas da cidade
e entre as páxinas do meu libro
que agroma ao mencer
e dorme nas horas fuxidías da fin do día.

Só a gadaña do devir
poderá interromper esta fermosa viaxe.