Cando todos perden roupa
Ti visteste de amarelo,
a mesma cor ca do sol
que da calor en inverno.

Amosas as tuas flores
con valentía e sen medo,
non lle temes as borrascas
nin o frio nin o vento.

Eres dourado botón
no manto do monte espeso
e a tua invasora beleza
non e vista con recelo.

Debería de odiarte
máis eu non podo facelo,
daslle alegría os meus ollos
en este triste xaneiro.

A tua exótica maldade
derramase polo terreno,
unha fermosa infección
que se extende sen remedio.

Eres árbore de Troia.
Eres un dulce veleno.
Un merecido castigo
por prantar o que non debemos