Cando vexo o fío de fume branco
atravesar o ceo,
penso no vello pazo da miña nenez,
na agarimosa lareira e no pote renegrido,
nas historias contadas e por contar
dunha avoa tarabela,
gustosa de asustar aos inocentes netos
con lobos famentos.

Senlleiro era o señor Diego,
caseiro centenario,
fumador dende os seis anos.
Unha delicia escoitalo
nas tardes frías do inverno,
coa sabedoría mamada no berce
e esa retranca tan súa.

Hoxe o pazo baleirouse
dos chíos inquedos dos rapaces,
que xogaban agochados entre o millo.

Lembranzas acoden ao meu maxín:
as colleitas de tomates e pementos
como unha alfombra de cor fermosa;
na leira, o pombal xa non garda as pombas mensaxeiras;
na capela, non se escoitan rezos nin ladaíñas
e os sorrisos das queridas tías
esmoreceron para sempre.

Mais o pazo segue ergueito,
coa fidalguía incólume doutra xeira
esvarando pola pedra húmida
de séculos de lendas vividas.