Non hai medo
na chaira da esperanza
nin baten as súas ás as pombas feridas
no vértice da luz nacente,
tras as xanelas que agochan a dor murcha.

Non tremen as follas
da árbore tranquila,
no paraíso doce e fermoso.

Agárdannos días de ledicia.
Un ceo limpo.
Un sorriso de felicidade.
Unha man aberta.

Non entendo
o arume das flores
espallado pola horta,
cando o aire é abafante e espeso.

Non entendo
o idioma do ceo
cando lanza furia e arroutos,
de súpeto.

Non entendo
o bulir da auga baixo a ponte
rebordar no campo asolagado.

Non entendo
a paisaxe esquecida
nin a folla triste
da árbore.

Hai tanto que non entendo!